22e t/m 25e dag

22e dag di 14 mei
Vertrokken uit het paradijsje van Mickael en Gregory na hartelijk afscheid richting Lourdes. Mooie, droge dag. Door slaperige, maar allemaal even mooie dorpjes gereden om het bekende met grote hotels opgetuigde Lourdes te bereiken, overlopend van genezing zoekende bedevaartgangers met hun begeleiders in rolstoelen of speciale trekwagentjes. Ook veel toeristen, te herkennen aan fototoestel en gezonde blik. Stratenvol souvenirwinkels met Mariabeeldjes, jerrycans in alle maten voor wijwater en andere devote kitch. Maar vlug doorgereden naar de voorste kerk (van 3), opgesloten in een lange rij somber kijkende rolstoelzitters en wat vrolijker kijkende duwers en trekkers. In de volle, helverlichte kerk op verzoek de nodige kaarsjes ontstoken, terwijl 2 mannen met grote emmers de niet altijd uitgedoofde kaarsjes weer wegruimden. De grot, waar Maria verschenen is, heb ik niet kunnen zien, want ik werd door een suppoost of bewaker in uniform gesommeerd het terrein onmiddellijk te verlaten. Ook al liep ik onopvallend naast de fiets in de zijlijn mee, fietsers zijn hier niet gewenst. Waarom ? Is mij door hem niet duidelijk gemaakt. Onder zijn begeleiding als fietsende crimineel naar de uitgang afgevoerd.
De weg vanuit Lourdes langs de wild waterende Gave de Pau voortgezet. Na St. Pe de Bigorre en het met prachtige gebouwen, rijk ogende Lestelle-Betharam (alleen de naam al), de drukke plaatsen Coarraze en Nay achter mij gelaten, om koers te zetten naar een wat rustiger oord voor de nacht. Mijn oog was gevallen op Sevignac, waar een vriendelijke dorpsbewoonster mij de weg wees naar het in mijn gids vermelde hotel zonder erbij te zeggen dat je daarvoor 3 km flink bergaf moest. Hotel bleek die dag gesloten en bij de chambre d'hote er vlakbij was ook geen leven te bekennen. Dus weer 3km steil omhoog. Dezelfde dame in het dorp was verbaasd mij weer te zien en kwam zelf met een oplossing: 2km verderop, ook weer steil omlaag in Arudy is een chambre d'hote. Heel behulpzaam belde zij en heeft zij meteen voor mij gereserveerd. Inmiddels weer 110 km erop zitten. Het was al laat, dus snel gedoucht en net voor sluiting nog gauw in de pizzeria me tegoed gedaan aan een grote pizza + water + 2 bier + koffie, dat alles aangesleept door een allerliefste geduldige jongedame.

23e dag woe 15 mei
Regenachtige dag, 11 gr. Regenbroek aan en Huguette, 72 jaar, gescheiden, alleenwonend en dus chambre d'hotehoudster vaarwel gezegd. Ondanks de hele dag regen, toch een mooie weg met steeds aan de linker kant zicht op de machtige Pyreneeen, de toppen onder een dikke wolkendeken verhuld. Dat belooft wat ! Voor degenen thuis die vroegen of ik geen zadelpijn heb: nee, niet echt. Na 80km begint 't wat te drukken, maar geen pijn. Mijn billen voelen wel wat droog en eeltig. Verdere details zal dirty harry jullie besparen.
Langs weiden met koeien, die hier luid klingelend met grote bel om de nek grazen (je waant je in de Alpen) aangekomen in Oloron-Ste. Marie, dat een mooie kerk heeft met een robuuste toren, waarvan het portaal een prachtig gebeeldhouwwerkte boog heeft. Door de regen weer door naar L'Hopital- St.Blaise (van wie wij vroeger de Blasiuszegen kregen tegen keelpijn). In het door zijn bouw in Griekse kruisvorm bijzondere kerkje in romaans-gotische overgangsstijl en met Moorse invloeden een rondleiding gehad.
Ik had vervolgens gemikt op een hotelletje in Musculdy, alvorens me te wagen aan een 5 km lange klim (tot 8%) tegen de Col d'Osquich, een voorproefje voor de oversteek na St.Jean Pied de Port de Pyreneeen over. Helaas ook daar het enige hotel en gite gesloten. Geen puf meer om nu al die col over te gaan. Merde, weer 8 km terug bergaf naar Mauleon-Licharre. Bleek een goede keus na 77km. Natte kleren op de verwarming, douchen en lekker eten en drinken. Inmiddels in Frans Baskenland (Pays-Basque) beland, te zien aan de dubbele namen op de plaatsnaamborden, het gesproken dialect, de gerechten en natuurlijk de baskische baret.

24e dag do 16 mei
De 8km die ik gisteren tot het hotel gedaald was, nu weer bergop tot aan de voet van de bijna 400m hoge col. Toch wel een zware klus geweest. Nu op naar St.Jean P. de P. Daar kwam ik al begin van de middag aan. Wat nu ? Wachten op beter weer ? Tot zondag slecht weer voorspeld. Was dus geen optie. Op dat moment was het droog en af en toe zon. In mijn fietstas rommelend, sprak mij een grappig Frans mannetje met baskische baret op aan. Tot aan de top is 3 tot 3,5 uur fietsen (25 km). Bon courage. Aangezien ik pas na 50 km op stoom kom en er pas 40 km had opzitten, was het besluit genomen. Na 5 km regenbuitje, lange klimmen, maar afgewisseld met minde steile en vlakke stukken, bij 20 km weer een buitje, maar toch de ijskoude winderige top bereikt waar een kapelletje en een gedenksteen staat ter ere van de hier gesneuvelde Roeland, de grote krijgsheer van Karel de Grote. Wie kwam ik daar tegen ? Het leuke Franse mannetje met de baskenbaret, Michel Boissinot. Na zijn complimenten dat ik de klim (viel achteraf best mee) in precies 3 uur gefixt had, gaf hij me een briefje van 10€ om voor hem een kaarsje op te steken in Santiago. Na een lang verhaal, waarvan ik niet veel begreep, hij weer terug met de auto en ik verder op de fiets. Nog maar 2 km dalen naar Roncevalles, waar ik in een van beide hotelletjes een kamer vroeg. Geen antwoord, maar ik werd meteen richting refugio verwezen, waar Nederlandse hospitaleros (vrijwilligers) mij opvingen. De nieuwe refugio was al vol, dus op naar de oude: een enorm gewelfd vertrek met 120 bedden, in groepjes van 4 stapelbedden, mannen en vrouwen door elkaar. Spontaan dacht ik aan plofkippen. Na een douche en een stevige pelgrimsmaaltijd naar bed. Om precies 10 u. ging het licht uit en ik had mijn tanden nog niet gepoetst ! In het pikdonker naar de w.c. en de wasbak in de kelder en op de tast langs de bedden weer terug.
Om 10 u slapen is voor mij geen tijd. Tot 2 u naar het concerto de peregrinos, waarvan je geen cd wil, geluisterd. Gesnurk en geronk in alle toonaarden, af en toe het geluid van iemand die zich in zijn eigen tong verslikt of de controle over zijn of haar sluitspier verliest. Stipt 6 u ging onder begeleiding van een Mozartmuziekje het felle licht weer aan. Om half acht moest iedereen vertrokken zijn. Een ware uittocht van haast uitsluitend lopende pelgrims. Onderweg kwam ik ze allemaal een voor een of in groepjes achterop gefietst. Buen camino over en weer. Daarmee zijn we op de

25e dag vrij 17 mei
In de kou (enkele graden boven nul) en een ijzige wind op pad. Voor 't eerst met mijn fleecehandschoenen aan. Afwisselend dalen en klimmen, begon het voor Pamplona weer te regenen, gelukkig niet te lang. In Pamplona meteen een hotel opgezocht. In afwachting van vriend Frans die morgen naar hier komt om verder samen met mij de camino naar Santiago te fietsen, alvast weer eens de stinkende was gedaan en inkopen voor zondag onderweg.