36e t/m 40e dag

36e dag di 28 mei
Vandaag de zware rit over de Cruz del Ferro op 1500m hoogte. Op de top staat een groot kruis. Aan de voet ervan moet je volgens traditie een voorwerp, vaak een steen, van huis meegenomen, hier neerleggen als teken dat je het verleden achter je laat en een nieuw leven begint. Het weer zat die dag niet mee. Vanaf het begin bij het inzetten van de stijging een sterke koude tegenwind (windkracht +/-6) met af en toe regen en bij de top zelfs hagel en sneeuw. Bij het Cruz del Ferro troffen we weer een hele Nederlandse kolonie en werden over en weer foto's van elkaar gemaakt. Rillend van de kou afgedaald door prachtige natuur met in de verte door de bloemen gekleurde bergen en ook de bermen vol bloemen in allerlei frisse lentekleuren. Door schitterend mooie dorpjes als El Acebo en Molaniseco, ingeklemd tussen de bergen. Toen we de geplande 60km naar Ponferrada afgelegd hadden, moesten we op zoek naar het via booking.com geboekte 4-sterrenhotel. Na veel gezoek en gevraag in een nieuwe uit de grond gestampte buitenwijk het moderne, luxe hotel gevonden, dat vrijwel leeg was. Van de 4 verdiepingen waren er 2 afgesloten en er was maar 1 lift in gebruik. In de buurt een groot nieuw winkelcentrum waar we ons eten voor de volgende dag hebben gekocht.

37e dag woe 29 mei
Het ontbijt dat in Spanje, net als in Frankrijk, niet veel voorstelt, meestal bestaande uit een kop koffie met een croissantje of wat stokbrood met jam, dit keer overgeslagen. De etenswaren uit de supermarkt gaven ons in ieder geval meer energie. Richting Santiago wordt het steeds drukker op de camino. Hele stoeten pelgrims, alleen of in groepjes lopend, met vaak maar 10m tussenruimte en ook fietsers, maar veel minder en meestal Nederlanders. De weinige Spanjaarden of Italianen die we zagen hebben meestal mountainbikes en kijken vol bewondering naar onze Hollandse fietsen, alsof we Ferrari's rijden.
De eerste grotere plaats na Ponferrada was Villafranca del Bierzo, toeristisch met een grote burcht en meerdere kerken, waarvan de San Franciscokerk een fraai houten gewelf als dak heeft. Na Villafranca, op weg naar het hooggelegen Cebreiro, begon het al snel te regenen, met het klimmen steeds harder en ook de mist werd geleidelijk dichter. Frans had ik intussen uit het gezicht verloren. Inmiddels drijfnat, besloten toch maar door te rijden om alvast een kamer te zoeken in het afgesproken Cebreiro.
In de mist, de harde wind en de regen leek Cebreiro wel een spookdorp. Door de sterke Keltische invloeden hier in Galicie, ook in de huisjes die half onder de grond liggen, kreeg je eerder het gevoel in de Schotse Hooglanden te zijn dan in het doorgaans zonnige Spanje. Een prachtig scenario voor een Hitchcockfilm. De paar hotelletjes in het dorp waren volgeboekt. In Meson Carolo was gelukkig nog een kamer vrij. Met een SMS-je naar Frans leek het probleem opgelost, maar in de mist en de regen heeft hij Cebreiro niet kunnen vinden en is van lieverlee teruggereden naar de bar in Pedrofita, waar hij geschuild had en ook kamers te krijgen waren. Daar heeft hij overnacht, maar moest dus de volgende dag wel nog een keer de berg op naar Cebreiro, waar ik dus zonder hem was achtergebleven.
's Avonds heb ik aan tafel gegeten samen met Marzio, een sympathieke Engels sprekende Italiaan uit de buurt van Milaan, te voet op weg naar Santiago. Hij wilde helaas al vroeg naar bed.

38e dag do 30 mei
Ghostcity Cebreiro was 's morgens nog steeds in nevelen gehuld en ook de regen bleef aanhouden. Voordat Frans op de afgesproken plaats zou aankomen, gauw nog even de nog kletsnatte was door de aardige waardin in de droger laten doen. De schoenen nog nat aan de lange afdaling begonnen. Van de omgeving was helaas weinig te zien. Langzaam klaarde het op en aan het eind van de middag was het zelfs zonnig en lekker warm in Portomarin, onze volgende slaapplaats. We hadden er ruim 70km op zitten. Halfweg hadden we nog in Samos een preromaans kerkje uit de 9e eeuw bezichtigd met uitleg van een Engels sprekende Spaanse dame.
Op het terrasje van ons pension kwamen we Lucy en Bert uit Uden weer tegen. Het horecapersoneel was ook hier, zoals op de meeste plaatsen onderweg in Spanje, erg klantonvriendelijk. Ditmaal 2 zuchtende maagden van rond de 20, die bij alles wat je vroeg het gevoel gaven dat je lastig was.